Por
Por (A. porrum L., 2n = 32) jest rośliną dwuletnią lub byliną pochodzącą z obszaru śródziemnomorskiego (według szeregu autorów ojczyzną pora jest Azja Południowo-Zachodnia). Liście długie, lancetowate, płaskie, rozłożone wachlarzowato. Nibyłodyga (podłużna cebula) prosta, żebrowana, zgrubiała. Dorosła roślina ma 9—13 liści. Kwiatostan — kulisty baldach. Roślina wymaga intensywnego oświetlenia i długiego dnia. Por uprawiany jest powszechnie w Europie Zachodniej (Francja, Holandia, Dania, NRD, Bułgaria i in), na południu europejskiej części ZSRR i na Zakaukaziu; używany był w starożytnej Grecji i starożytnym Rzymie. Nibyłodyga pora zawiera 13—14% suchej masy, 10—12% węglowodanów, 1,5—2% białka, 4—5 mg% witaminy C, sole potasu, sodu, wapnia, żelaza, fosforu i siarki. Liście zawierają 28—50 mg% witaminy C, ponadto witaminy Bj (9 mg%), B2, PP i karoten. Podczas przechowywania zawartość witaminy C w nibyłodygach wzrasta do 75—85 mg%. Spożywa się młode liście i nibyłodygi (świeże, gotowane, konserwowane, duszone i solone); odznaczają się przyjemnym, mało ostrym smakiem i nadają specyficzny aromat sałatom i bulionom mięsnym. Lecznicze właściwości pora, jak i innych gatunków cebuli, znane są od bardzo dawna. Por stosowany jest przy gośćcu, stwardnieniu tętnic, fizycznym i psychicznym przemęczeniu, zaburzeniach przemiany materii, otyłości, chorobach wątroby, kamicy moczowej, podagrze i jako środek moczopędny; dobrze wpływa na trawienie, zwiększa apetyt i poprawia czynność wątroby. Surowego pora nie powinny spożywać osoby chore na zaawansowany nieżyt żołądka i dwunastnicy. Na dużą skalę uprawia się por z rozsady dwumiesięcznej, wyprodukowanej w inspekcie. Wysadza się ją na pole w maju w rozstawie 70X20 cm. Przed orką jesienną stosuje się 80 t nawozów organicznych na 1 ha, a wiosną — nawozy mineralne. W okresie wegetacji plantacje odchwaszcza się i nawadnia trzykrotnie.
