Laurowiśnia
Do rodzaju laurowiśnia (Laurocerasus Roem.) z rodziny różowatych (Rosaceae Juss.) należą wiecznie zielone drzewa i krzewy. Wysokość roślin 5—20 m. Liście ogonkowe, podługowatoowalne, skórzaste, błyszczące. Kwiaty obupłciowe, białe, zebrane w wąskie grona. Owocem jest jednonasienny pestkowiec owalny w zarysie, barwy od białoróżowej do czarnej; miąższ słodki i gorzki, u niektórych gatunków jadalny. Znanych jest około 25 gatunków występujących w Azji, krajach śródziemnomorskich i Ameryce (kilka gatunków spotyka się na Antylach). W ZSRR rośnie dziko tylko jeden gatunek, uprawia się trzy, z czego rośliną leczniczą, ozdobną i sadowniczą jest laurowiśnia wschodnia.
Ficinalis Roem) jest małym drzewem wysokości 1—3 (10) m, z szorstką, ciemnoszarą korowiną. Jest to gatunek reliktowy na Kaukazie, w Azji Mniejszej i w Iranie (sięga na Bałkany). W ZSRR uprawia się go na Kaukazie, w Azji Środkowej i na Ukrainie. Liście są skrętoległe, odlegle piłkowane lub całobrzegie, z wierzchu błyszczące, od spodu matowe. Kwiaty ze¬brane w bezlistne grona osadzone w pachwinach liści. Pręcików około 20, słupek 1 z długą szyjką i główkowatym znamieniem. Owocem jest kulisto jajowaty pestkowiec (u form uprawnych z czarnymi resztkami okwiatu). Pestka gładka, jajowata, z boku łódeczkowata. Masa 1000 pestek 110—180 g. Pestki są trujące (zawierają cyjanowodór).
Owoce jada się na surowo, suszy, przygotowuje z nich konfi¬tury, alkoholowy napój „ratafię” i odświeżające musujące napo¬je. Z liści i owoców pozyskuje się olejek używany do produkcji likierów i nalewek.
Ze świeżych liści przygotowuje się wodę laurowiśniową — Aqua Laurocerasi — środek nasercowy i przeciwbólowy. Działanie lecznicze uwarunkowane jest zawartością amygdaliny, która rozkłada się w jelitach wydzielając cyjanowodór o właściwościach znieczulających. Wody tej używa się także dla poprawienia smaku lekarstw.
Kora i liście zawierają garbniki (10%) wykorzystywane przez przemysł garbarski. Drewno jest łatwe do polerowania.
