Chrzan
Chrzan pospolity jest wytrzymałą na mróz byliną z rodziny krzyżowych, o grubym, mięsistym korzeniu i wzniesionej, rozgałęzionej łodydze wysokości 0,5—1,5 m. Liście odziomkowe duże, podłużne lub podługowato- owalne, całobrzegie, liście łodygowe dolne pierzasto wcinane, liście środkowe podługowatolancetowate, a górne równowąskie, prawie całobrzegie. Łodyga kwiatostanowa cienka, słabo ulistniona. Drobne, białe kwiaty są zebrane w groniaste kwiatostany. Kwitnienie w czerwcu. Kwiaty pachną silnie, podobnie do lewkonii. Owocem jest podługowata lub kulista łuszczynka z 4—8 nasionami. W stanie dzikim spotyka się chrzan w całej europejskiej części ZSRR, na Kaukazie i Syberii. Rośnie dziko w Polsce. Zaczęto go uprawiać po raz pierwszy w Niemczech. Obecnie uprawiany jest w Europie Zachodniej, Azji, Ameryce Północnej, na Jamajce i w Chile, w ZSRR — wszędzie w ogrodach. Prace hodowlane zapoczątkowano w krajach nadbałtyckich. Miejscami skupuje się masowo chrzan zbierany z naturalnych stanowisk. Na Syberii i Sachalinie występuje jako chwast A. sisimbrioides Cajand., zbliżony pod względem zalet do chrzanu uprawianego. Znaczenie gospodarcze i lecznicze. Jada się głównie korzenie surowe, suszone, gotowane i konserwowane. Liści używa się jako przyprawy do solonych i konserwowanych warzyw. Chrzan jest dobrym środkiem przeciwszkorbutowym. Jego liście i korzenie zawierają do 100 mg% kwasu askorbinowego, znaczną ilość witamin z grupy B oraz karotenu, sole mineralne (wapnia, potasu i fosforu) oraz glikozyd — sinigrynę.
Stwierdzono bakterio- i grzybobójcze działanie chrzanu, uwarunkowane zawartością produktów rozpadu sinigryny. Aby zapobiec psuciu się produktów, przesypuje się je rozdrobnionymi korzeniami chrzanu lub okłada liśćmi.
